Bačko Gradište je mesto u srcu Vojvodine koje je usled nedostatka kulturne ponude izbrisano sa turističke mape Srbije. Mladi masovno odlaze u veće gradove u potrazi za zaposlenjem i kvalitetnijim kulturnim sadržajima i ne vraćaju se u svoje rodno mesto.
BUM je prepoznao potrebu da se u Bačkom Gradištu organizuje manifestacija koja će postati tradicionalna i budući trend Bačkog Gradišta. Iz želje da se napravi manifestacija koja će biti drugačija od kotlićijada i pasuljijada iz susednih mesta, rodila se ideja o organizaciji manifestacije koja promovisati tradiciju sa područja Vojvodine, ali u sebi nositi i sportski duh i mogućnost interaktivne saradnje organizatora i građana. Tako je nastala Vojvođanska olimpijada starih sportova koja iz godine u godinu okuplja sve više takmičara, publike i medija i zajedničkim idejama, ambicijama i snagama širi svoj program.
Bačko Gradište je naseljeno na onom delu ravnice Srednje Bačke gde je nekada reka Tisa napisala najveću krivinu. Svoje ime je dobilo po nekadašnjoj zemljanoj tvrđavi na Rimskim šančevima, koji su se završavali kod Černe Bare, a nalazila se nasuprot Koštanice. U dokumentima se prvi put pominje 1316. godine, a najraniji tragovi naseljavanja potiču još iz neolitskog doba. Pominje se pod imenom Feldvar – zemljani grad. Nakon Garajevih predstavlja vlasništvo Olaha, a posle Korvina Janoša. Godine 1522. nalazi se i na spiskovima desetaka, a 1687. ga Turci spaljuju. Od početka XVII veka je vojna granica.
U to vreme, tačnije 1703. godine otvara se prva škola u Bačkom Gradištu, tadašnjem Feldvarcu. Godine 1745. selo se sastoji od 108 kuća, nastanjenih pretežno srpskim življem. Na kraju XVIII i početkom XIX veka stižu mađarski kolonisti, njihov broj je 1806. godine 993, tada se otvara i mađarska škola.
Godine 1751. stvoren je Potiski krunski okrug, gde pripada i Bačko Gradište. U selu počinje da se razvija privredai korz nekoliko godina doseljava se više od sto porodica. 1795. doselilo se i nekoliko mađarskih porodica. I početkom XIX veka naselje menja svoj etnografski sastav. Godine 1806. počinje masovno doseljavanje Mađara. I još iste godine, pošto je sagrađena katolička crkva od naboja, kad je otvorena, decu je učio kantor (crkveni pevač) Imre Salai na mađarskom jeziku. Ovaj učitelj nije imao ni svoj stan, ni školsku zgradu. U privatnim kućama su se sakupljali učenici i tu su učili, uglavnom u zimskim mesecima, čitati, pisati, računati.
Godine 1813. školu su smestili u posebnu, najmanju zgradu, gde je decu učio Boldižar Mnjistik. Broj školske dece se stalno povećavao i 1816. godine crkvene vlasti energično zahtevaju, zatim izdaju i strogo naređenje u kom obavezuju tadašnje opštinske vlasti da izgrade posebnu školsku zgradu i učiteljski stan. Počelo je dugotrajno dogovaranje između crkve i opštine, dok najzad nije popustila opština, i 1818. godine opština se pobrinula oodgovarajućoj zgradi.
Prva školska zgrada u Bačkom Gradištu izgrađena je tek 1832. godine i kantorski posao odvojen je od učiteljskog poziva. I tako 1832. u jesen 1832. godine, na mesto učitelja dolazi Jožef Elinger.
Posle dve decenije, 1852. decu uči braat Jožefa Elingera, Ignac, ali ponovo u najmanjoj zgradi, jer je školska zgrada izgorela za vreme revolucionarnih borbi 1848. godine.
Prošlo je dvanaest godina dok selo nije ponovo dobilo školsku zgradu 1860. godine, koja je imala dve učionice, trem i dva učiteljska stana. Nalazila se gde je sada robna kuća „Univerzal“, a predavao je učitelj Peter Snapek.
Godine 1773. izgrađena je prva crkva u našem selu, pravoslavna crkva. Uz veronauku počinje i sistematska nastava. Prvi privatni učitelj predavao je na srpskom jeziku već 1775. godine, ali onoj deci čiji su roditelji mogli plaćati školarinu. U ono vreme, svoju decu u školu slali su samo oni roditelji koji su imali novca da plate učitelja. Ti privatni učitelji učili su decu da pišu, čitaju, računaju i pevaju. Učili su uglavnom crkvene pesme.
